Bir An Önce Büyü Oğlum

En güzel ikilemlerden birisidir bu belki de. Çok istenilen bir  hal ile akla bile getirilmek istenmeyen başka bir halin çatışmasıdır. Bir yanım zamanın bir an önce geçmesini beklerken diğer yanım geçmesin ister. Bir yanım gelecek güzel günleri sabırsızlıkla beklerken bir yanım, geçen her günün bana hediye edilen bu pastadan bir dilim daha eksilttiğini hatırlatır. Varsın geçsin oğlum. Sen büyü yeter ki.

Sen büyüdükçe seninle ilgili kaygılarım azalacak. Hastalıkların beni bu kadar korkutmayacak. Ateşinin çıktığı gecelerde yüreğim ağzıma gelmeyecek. Yüce yaradan kötü olasılıklardan saklasın, sen güçlendikçe hastalıklar senden uzaklaşacak. Oysa seni geliştiren her gün beni azaltacak. Gittikçe hareketlerim yavaşlayacak, kemiklerim, adalelerim zayıflayacak, gözlerim uzağı seçemez olacak. Olur da beklenmedik bir hadise çalmazsa kapımızı, biraz şeker, biraz tansiyon, biraz kolesterol, biraz kalp, yılların verdiği yorgunluğun doğal sonucu olacak.

Önünde kaç yıl, kaç ay, kaç gün, kaç saat, kaç dakika olduğunu kim nereden bilebilir ki? Yine de aklımıza hiç getirmek istemediğimiz o kaçınılmaz sonun henüz bizden uzakta olduğunu varsayarak elinin ekmek tuttuğu günü bekleyeceğim sabırsızlıkla. Artık bana ihtiyacının kalmadığı,  İyi ve namuslu bir insan olduğun o günü görmek aldığım en güzel hediyelerden birisi olacak. Diploma, bileğinde altın bilezik, kolunda hanım hanımcık bir kızla geldiğin günleri görebilirsem eğer yaşlandık ama değdi, çok şükür, çok şükür, çok şükür diyeceğim.

Ömür beklemekle geçecek gidecek. Tıpkı doğacağın günü bekledim gibi. İlk defa baba dediğin, ilk adımlarını attığın, okula başladığın ilk günü beklediğim gibi. Sen gençleştikçe baban yaşlanacak. Sen büyüdükçe baban küçülecek.

Baba olmak işte böyle bir şey oğlum. Sana hediye edilen nimeti kaybetmekten her an korkarak ve her geçen gün kendinden gidenlere aldırmadan ve sanki elindeymiş gibi ölmemeye çalışarak yaşamak. Bir an önce büyü oğlum. Büyü ki endişelerim son bulsun. Sen gençleştikçe ben yaşlanacakmışım, olsun.